Pieter Verelst is de kapitein aan boord van een stuurloos schip dat Ten Aarzel heet. De Vlaamse cabaretier is compleet doorgeschoten in het genre absurdisme met een flauw, onsamenhangend stuk als resultaat dat bij vlagen een gniffelmoment weet te ontfutselen.
In zijn derde programma Ten Aarzel heeft Pieter een paard gekocht. Via AliExpress wel te verstaan. Met zijn nieuwe aanwinst Bruno wil hij auditie doen bij Cirque du Soleil. Helemaal vlekkeloos verloopt het proces niet. Binnen drie maanden ligt Bruno levenloos op de gang van Pieter’s huis. Tussen alle gekheid door trakteert Verelst het publiek op een muzikaal intermezzo over een goudvis, een duckface van zijn paard en een demonstratie van hoeveel drumstokjes je zonder schade in de anus kwijt kunt.
Keer op keer komt de cabaretier met flauwe grappen en uiterst vergezochte draadjes aanzetten. Grappen over onze uitspraak (het woord aardappel schijnt hilarisch te zijn) komen net als in Amai weer aan bod. De intense behoefte aan bevestiging? Die is nog steeds aanwezig. De bevestiging dient nu te komen in de vorm van een kusje. Van een vrouw op de eerste rij. Het zorgt voor een ongemakkelijk moment wanneer de interactie op niets uitloopt. Pas met zijn droogkomische verhalen over het criminele duo Jack & Jack (in steenkolenengels), de krokodillen en de eekhoorn krijgt hij het publiek in vervoering.
''Net als in zijn vorige voorstellingen Mijn broer & ik en Amai, viert ook in Ten Aarzel het absurdisme hoogtij’’, zo luidt de promotietekst. Maar waar ligt de grens tussen absurdisme en gewoon absurd? Mag je een stuk dat totaal geen hout snijdt nog scharen onder het genre absurdisme? Ons antwoord daarop is nee. Pieter Verelst lijkt zich compleet te verliezen in het theatergenre waarop hij zich heeft toegespitst. Dat absurdisme ook intelligent en retestrak kan zijn, bewijst het duo Rundfunk, bestaande uit Yannick van de Velde en Tom van Kalmthout. De heren maken furore in de theaters met hun shockerende humor en sublieme woordgrappen. Waar Rundfunk het genre naar een hoger niveau tilt, blijft Verelst steken in humor met een puberaal karakter. Jammer, want de Vlaming (winnaar Cameretten 2016) heeft wel degelijk meer in zijn mars.
Nee, Pieter Verelst is geen allemansvriend. Zijn stijl is daar wellicht te niche voor.
Beeld: Johannes van de Voorde
Auteur: Angela Lanser