Theater
© Bob Karman
In een periode waarin we elkaar opeens niet meer mochten aanraken en afstand moesten houden van elkaar, ontstond bij veel mensen het fenomeen huidhonger. Een verlangen om elkaar vast te pakken, te knuffelen of te strelen. Een verlangen naar het knuffelhormoon Oxytocine. In die periode van quarantaines en social distancing ontstond ook de nieuwe voorstelling OXYTOCIN van choreografe Isabelle Beernaert (bekend van So You Think You Can Dance en The Ultimate Dance Battle).
Ieder mens heeft in het dagelijks leven Oxytocine nodig om gelukkig te zijn. Het ontbreken van deze stof had bij veel mensen een fysieke weerslag. Isabelle toont door middel van dans haar observaties over hoe wij zijn omgegaan met deze gevoelens door het tonen van oude angsten en nieuwe gevoelens in de vorm van dans.
Een lege witte, steriele ruimte, muziek die je vanaf de eerste seconde bij de keel grijpt en zes dansers die het leven vieren, geleid door een wonderlijk mooie choreografie: OXYTOCIN is een lichte voorstelling geworden die ons toont dat de wereld niet zo donker is als we vaak denken. Je moet het alleen willen zien. En voelen.
Deel met vrienden
