Atropa

De paradox der vrede is dat ze veroverd moet worden.
Met geweld. - Tom Lanoye

In Atropa worden de taboes van een generatie, die gekenmerkt wordt door haar zucht naar emancipatie, bezongen in een taal die zij het best verstaat: die van pompende beats en messcherpe poetry. Atropa vertelt het verhaal van de oorlog om Troje en verenigt zowel qua thematiek als taal het klassieke en het hedendaagse in zich. Schrijver Tom Lanoye transformeerde het eeuwenoude verhaal van de strijd tussen oost en west tot een kritiek op hedendaags imperialisme. De door mannen gevoerde oorlog gaat in Atropa ten koste van de vrouw, die kind, liefde, lijf en grond verliest aan haar onderdrukker. Griekse vrouwen staan oog in oog met Trojaanse vrouwen, die na de bezetting van hun stad de dood verkiezen boven een leven in onderdrukking. Aan het eind van de oorlog is het aan de enige man om de waarden van de overlevenden overtuigend te verdedigen.‘

Atropa. De wraak van de vrede.’ werd in 2008 geschreven door Tom Lanoye en ging in datzelfde jaar in première op het festival van Avignon in een regie van Guy Cassiers. In 2012 won Lanoye de prijs voor podiumteksten, omdat hij in Atropa “zoekt naar de wortels van het kwaad dat oorlog en geweld heet” en daarbij “het spel van de macht analyseert”, aldus de Koninklijke Academie voor Nederlandse Taal- en Letterkunde.

In de versie van Velissariou is Atropa een tragedie zoals zij bedoeld is: een talige viering op muziek, ter ere van hedendaagse goden. Atropa is een bacchanaal van taal en muziek waarin de strijd om de macht plaatsmaakt voor een viering van de kwetsbaarheid.