Bijna-dertiger Alice zingt (ondermaats), schrijft (ondermaats) en is de trotse eigenaresse van een cultuurcentrum/ kapperszaak mét een goede wijnkaart, genaamd Cook & Cut. Door het complete mismanagement bij dit laatstgenoemde project zit Alice (Rosa Asbreuk) tot over haar oren in de schulden. Krultangen die ook dienst doen als tosti ijzer stroken klaarblijkelijk niet met de wet. De reeks aan overtredingen levert Alice een torenhoge boete op. Tot overmaat van ramp is haar uitgever ook niet bepaald te spreken over haar nieuwe manuscript en liggen er ook nog zeker 800 onverkochte boeken in de opslagruimte. De uitgever wil geld zien. In het holst van de nacht klopt Alice bij allerlei (oude) bekenden aan om aan geld te komen.
In Wie de fuck is Alice baseerde Kyrian Esser zich op de filmscripts van Greta Gerwig. Ondanks de invloed van de uitermate succesvolle Barbie-regisseur, ontbreekt het de tekst op te veel momenten aan kracht en diepgang. Sommige personages krijgen onvoldoende ruimte om zich te ontwikkelen en blijven vlak. Zo lukt het onder meer Elisabeth ten Have niet om haar personage Lizzy, het halfzusje van Alice, gestalte te geven. Op een aantal momenten (vooral aan het begin van de voorstelling) voelen de teksten en grappen haast cringe aan. Tot voor kort leek dit woord absoluut niet in het woordenboek van de Theatertroep te staan. Ook is een ‘geldbedeltocht’ wellicht niet de best gekozen insteek om tot een enerverend stuk te komen dat tot het einde weet te boeien. Hoeveel merkwaardige karikaturen ook de revue passeren.
Aan flauwiteiten gelukkig geen gebrek. Wie de fuck is Alice bevat een handjevol hilarische oneliners en leuke vondsten. De dichtende deurwaarder (Kyrian Esser) is verzot op Alice en heeft voor haar een liefdesgedicht geschreven met de pakkende titel ‘Je dijen zijn als warme broodjes en ik neem je televisie mee’. Zijn werk als deurwaarder vindt hij tevens ook best wel een erotisch gebeuren. Ook de steenrijke hotelfamilieketen Toekan (mét een valk als logo) en het loflied voor Baarn zorgen voor een bulderlach in de zaal. Patrick Duijtshoff heeft met zijn uitmuntende speelstijl de meeste lachers op zijn hand. Gehuld in een witte coltrui floreert Duijtshoff in zijn rol als de streng gelovige stiefvader Walter, dit geldt ook voor het karakter van de uitgever.
Kyrian Esser heeft met zijn op Greta Gerwig geïnspireerde tekst een ietwat beige creatie afgeleverd die het niet aflegt tegen het sterke Theatertroep repertoire. Het uitmuntende spel van Patrick Duijtshoff en de enkele dijenkletsers kunnen hier helaas geen succesnummer van maken.
(Auteur: Angela Lanser)